top of page
Tegen het eind van haar leven vertelde ze dat ze  als verpleegster mee moest  in een wagen om Joodse patiënten naar kamp Westerbork te brengen. Daar kreeg ze later wroeging over.
Haar verhaal kwam ongeveer tien jaar later bij me terug toen ik in een leerboek  las dat de meeste Nederlanders na de oorlog liever vooruit keken dan achterom.
 
Daar was ik het niet mee eens. Ik herinnerde me alle familieverhalen over de oorlog en besloot ze op te schrijven. Ik  merkte al snel dat ik veel feiten niet kende. En zo begon mijn zoektocht en ontstond 'Zilver in bruikleen, dilemma's van een verpleegster in oorlogstijd.'
In 'Zilver in bruikleen' vertel ik het verzwegen verhaal van mijn moeder. Wat maakte ze mee toen ze in een psychiatrisch ziekenhuis werkte en de Duitsers op jacht gingen naar Joodse patiënten? Waarom sprak ze hier nooit over? Schaamte? Schuld?

 

Moeder werkte in de oorlog als psychiatrisch verpleegkundige. Eerst in Bennebroek, later in Franeker. Ze vertelde weinig over die jaren.
Vlak voor 4 mei hoorden we elk jaar haar verhaal aan over die bijzondere mijnheer Polak. Een Joodse mijnheer die een kinderkoortje leidde in de Watergraafsmeer. We merkten dat ze het nog steeds erg vond dat hij  in de oorlog was vermoord.
WP_20150325_005.jpg

Met EO programmamaakster Sandra Lobby en de cameraman voor een opname van de docu 'Gek in de oorlog'

'Een lommerrijk oordeel des doods' . Artikelen over de omstandigheden in de W.A Hoeve in Den Dolder tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Volkskrant 7-02-2017

 Voor een moment vergeet ze dat we bij haar zijn en zegt hardop: ‘Ja, ook ik had het anders moeten doen!’ We zijn verbaasd. ‘Wat bedoel je, ma, wat moest anders?’

bottom of page